Omdat het alweer een paar jaar geleden is dat we het over deze band konden hebben, toch nog even een update; Track Dogs zijn twee Ieren (Garrett Wall en Dave Mooney), een Engelsman (Howard Brown) en een Amerikaan (Robbie K. Jones), die sinds 2006 samen opereren -oorspronkelijk als The Garrett Wall Band en sinds 2010 als Track Dogs- vanuit Madrid en die hun bandnaam ontlenen aan de duistere, ondergrondse wereld van het metrostelsel van New York.

Oorspronkelijk bestond het instrumentarium van de band uit akoestische gitaar, bas, trompet en cajón, maar gaandeweg -de band is met deze “Where To Now?” aan zijn zevende plaat toe- kwamen daar banjo, ukelele en mandoline bij en vooral: ze werkten ontzettend hard om hun vierstemmige zangpartijen tot hèt kenmerk van hun sound op het voorplan te zetten. Die sound is bijzonder veelzijdig en zo kan het gebeuren dat je Tracks Dogs net zo goed op een folkfestival ziet verschijnen als op een jazz-bijeenkomst en het is dan ook tegelijk moeilijk en makkelijk om een etiket te kleven op wat de muziek van Track Dogs allemaal inhoudt: er zit folk in, country, een zweem skiffle, Americana en een flinke hap rock. Nu ik deze nieuwe plaat een flink aantal draaibeurten heb kunnen geven, komen associaties naar voor met namen als Calexico, The Band, Townes Van Zandt en CSNY.

Op deze nieuwe plaat vind je twaalf tracks -10 “gewone” en twee “bonustracks”, allemaal eigen werk, met uitzondering van “Carolina in my Mind” dat van James Taylor geleend is- waarop ook een aantal bevriende muzikanten een gastrol opnemen? Zo is er Cathy Jordan van de Ierse folkband Dervish, die, samen met de jongste Ierse folk-hoop Banter en mede-auteur Delories Dunn, “Donna Lola” een heel leuk “transatlantic”-tintje geeft, The Potato Monsters, het vehikel waarmee Robbie K. Jones de Ierse folk uitdraagt in en rond Cercedilla, maken van “Empty Tracks” een Ierse folk-meezinger, die het zeer goed zal doen op de aankomende St. Patrick’s Day-feestjes, die ook in Madrid welig tieren en die nu, ma twee jaar van Covid, in 2022 talrijk en erg wild beloven te worden.

Violiste Kate Moran -u kan haar terugvinden in tal van hedendaagse ensembles in het Verenigd Koninkrijk, duetteert fraai met de trompet en de gitaar in “Less Than Equal” en draagt zo meer dan zomaar een steentje bij tot het totaalgeluid van deze bijzonder leuke plaat, die bol staat van de knap gearrangeerde en vlot in het oor liggende melodieën. Dit lijkt mij gevonden vreten voor zomerse festivals waar “samen plezier maken” even zwaar weegt als “goeie muziek horen”. Iets zegt mij dat Track Dogs perfect in staat zijn beide aspecten te verenigen. Ze gaan dezer dagen toeren in en om het UK en als je Madrid of omgeving komt, kun je da band ook wel ergens live treffen. Onze Lage Landen worden weer eens schromelijk over het hoofd gezien, maar ik blijf hopen dat één of andere programmator dit te horen krijgt, want, hoe goed ik de plaat ook vind, het lijkt mij dat je dit vooral live moet kunnen meemaken.

(Dani Heyvaert)